مردی که مدال نگرفت اما خودش را در دل " ایران" جا کرد
مردی که مدال نگرفت اما خودش را در دل " ایران" جا کرد
روز پنجم از رقابت های المپیک هم برای ایرانی ها به پایان رسید. روزی که با اشک های مجتبی عابدینی به شب تبدیل شد.
مجتبی فقط یک امتیاز تا کسب مدال فاصله داشت.فقط یک امتیاز می خواست تا همه زحماتی که در تنها سالن شمشیربازی شهر(که آن هم مخصوص کشتی گیرهاست)کشیده بود به بار بنشیند و مدالی خوشرنگ روی سینه اش سنجاق شود اما نشد. نشد و حیف که نشد.
رویش نمی شد وارد میکسدزون شود.قبل از ورود به آنجا خودش را در آغوش پیمان فخری غرق کرده بود تا غم هایش را با او تقسیم کند. سرمربی ای که در کمتر از چند ثانیه می توانست سنگ صبور خوبی باشد. مجتبی چهارم شد اما کاری کرد که حالا همه در جهان کلاه شان را به احترام شمشیربازی ایران از سر برمی دارند. نیازی به عذرخواهی نبود،همه می دانستند چقدر زحمت کشیدی و همه می دانستند چه کاری انجام دادی. سرت را بالا بگیر. اشک هایی که ریختی بیشتر از طلا برای مردم ایران می ارزد. فقط ای کاش آن حرف را در میکسدزون نمی زدی،اینکه"مردم لطف دارند اما هیچ چیز برای آنها مدال نمی شود.ما که رفتیم، از ما که گذشت انشاءالله یک ایرانی دیگر در المپیک مدال شمشیر بازی را می گیرد».
مجتبی عابدینی در حالی درالمپیک چهارم شد که صبح امروز علی پاکدامن دیگر شمشیر باز کشورمان در جدال با «ماتیاس زابو» از آلمان 15 بر 11 مغلوب شد و خیلی زود و در همان دور اول از گردونه رقابت‌ها کنار رفت. در مسابقه دوچرخه سواری در رشته تایم تریل هم قادر میزبانی هم به موفقیت چشمگیری دست پیدا نکرد تا روز ایرانی ها در پایان با اشک های مجتبی و پیمان شب شود.روزی که هرگز از یادها نخواهد رفت و همه در خاطرشان می ماند که روزی یک عابدینی بود که در المپیک ریو مدال نگرفت،اما در قبل مردم سرزمینش جای گرفت و تا ابد ماندگار شد.
طراحی وب سایت : ایران طراح