خاطرات فریدون پیران،با وانت بار رفتیم پاکستان
خاطرات فریدون پیران، با وانت بار رفتیم پاکستان
فریدون پیران ویسه امسال نودمین سالگرد زندگی خود را می گذراند آنهم با کوله باری پر از افتخار و ارزش. پیران در حال حاضر جزو قدیمی ترین اعضای تیم ملی دو و میدانی کشور در تاریخ مسابقات داخلی و بین المللی به حساب می آید که هم اکنون خوشبختانه در قید حیات است و می تواند خاطرات تلخ و شیرین ورزشی خود را با ما در میان بگذارد. او علاوه بر عرصه ورزش در بعد اجتماعی نیز فردی فعالی به حساب می آید بطوریکه نام او به جزو اولین مدیران عامل بلوک های شهرک اکباتان شناخته می شود.
چندی پیش ابوالقاسم میر حیدری مدیر عامل بلوک A3 مراسم تجلیل باشکوهی را برای این قهرمان ارزنده در محوطه آبنمای بلوک برگزار کرد بطوریکه این برنام در شبکه های تلویزیونی نیز بازتاب پیدا کرد.
برای اولین بار در شهر اهواز دویدن را شروع کردم
من متولد خوی از شهرهای استان آذربایجان غربی هستم و امسال نودمین سال زندگی من است. در سال 1323 حدودا 17 ساله بودم که به شهر اهواز رفتم. آنجا شهری مترقی بود و در آن زمان مسابقات ورزشی نیز برگزار می شد. منهم بر حسب علاقه در یک مسابقه صحرانوردی به طول 5 کیلومتر شرکت کردم که در پایان با اختلاف نزدیک به 200 متر با نفرات بعدی اول شدم.
اولین دوره مسابقات ماده 400 متر با مانع
پس از آن به تشویق بعضی از اطرافیان به تهران آمدم. آن زمان در استادیوم امجدیه اولین دوی 400 متر با مانع برگزار می شد که منهم شرکت کردم و در پایان رکورد جالبی را از خود به جا گذاشتم که تعجب بسیاری را برانگیخت.
پس از این مسابقات دیگر دویدن را به طور جدی پیگری می کردم بطوریکه از ساعت 1 تا 7 بعدظهر بدون کوچکترین امکاناتی تمرین می کردم. در آن زمان حتی یک دوش برای حمام کردن نداشتیم.
بدون اطلاع ما می خواستند تیم ملی را اعزام کنند
آن زمان اعمال نفوذ خیلی زیاد بود. یک روز آمدم امجدیه برای تمرین که دیدم بدون اطلاع ما گروهی را به عنوان تیم ملی دو و میدانی انتخاب کرده اند و می خواهند به مسابقات آسیایی اعزام کنند. از آنجا که به عضویت باشگاه تاج درآمده بودم شکایت خودم را به مسوولین آن زمان اعلام کردم و در نهایت قرار شد از من به صورت انفرادی رکورد بگیرند. البته می دانید که انفرادی رکورد گرفتن خیلی سخت است چون وقتی شما با بقیه می دوید توان بیشتری از خود خرج می کنید. اما در نهایت رکورد من حتی کمتر از ورودی مسابقات آسیایی شد و به این ترتیب با تهیه لباس و ملزومات در سال 1328 راهی دهلی هندوستان شدم.
با هواپیمای بدون صندلی به هندوستان رفتیم
در آن زمان سپهبد جهانبانی رئیس وقت سازمان تربیت بدنی بود و کاروانی 49 نفره را از ایران برای شرکت در آن مسابقات انتخاب کردند. تمام نفرات را بوسیله دو فروند هواپیمای داکوتای ارتش که صندلی هم نداشت و مختص چتر بازها بود به هندوستان بردند. جالب اینکه تمام اعضای کاروان ایران تا آن زمان هواپیما ندیده بودند. در آنجا هم انصافا استقبال خوبی از کاروان ایران به عمل آمد.
در مسابقات دهلی هندوستان ایران در تمام رشته ها اعم از کشتی، شنا، دو و میدانی و .. قهرمان شد. در مسابقات دو و میدانی یکی از بهترین دوندگان ما علی باغبانباشی بود که آن زمان سرباز وظیفه بود و موفق شد در 5000 متر اول شود و در 3000 متر با مانع دوم شود. خود من هم پس از عبور از مرحله مقدماتی و نیمه نهایی در فینال چهارم شدم.
دو شب در فرودگاه نظامی بودیم
موقع برگشتن باز هم نفرات در دو هواپیما اسکان داشتند. یکی مخصوص ورزشکاران بود و دیگری حامل مقامات. در بین راه هواپیمای مقامات دچار مشکل شد به نحوی که خلبان دائما مجبور به کم کردن ارتفاع بود. خلاصه اینکه با همراهی دو فروند هواپیمای نظامی هندوستان که برای کمک به آن هواپیما آمدند، خلبان توانست در فرودگاه نظامی بین راه به زمین بشیند. ما هم همانجا فرود آمدیم و دو شب در فرودگاه نظامی ماندگار شدیم تا یک هواپیمای غول پیکر آمد و تمام کاروان را با همان هواپیما به ایران آورند.
به هر نفر یک جیپ ورزشی اختصاص دادند
(یادآوری این قمست از خاطرات اشکهای فریدون پیران را به همراه دارد)
موقعی که از هندوستان به ایران برگشتیم و از هواپیما پیاده شدیم استقبال بسیار باشکوهی از ما به عمل آوردند. بطوریکه عکس هر نفر از کاروان ایران بر روی شیشه یک جیپ ورزشی خورده بود و هر ماشین به همراه راننده نظامی همان ورزشکار را سوار می کرد. آنروز ما را در تمام شهر چرخاندند و پس از آن نیز ما را به خانه هایمان رساندند.
با وانت بار رفتیم پاکستان
مدتی بعد کشور پاکستان از کشورهای همسایه دعوت کرد تا در یک دوره مسابقات دو و میدانی ورزشکاران خود را اعزام کنند. بنده هم به عنوان یکی از 9 نفر عضو تیم ملی ایران به آن مسابقات رفتم. در آنجا من در ماده 800 شرکت می کردم و موفق شدم با توجه به اینکه سطح مسابقات به دلیل وجود دونده های هندی و سنگاپوری خیلی بالا بود، ضمن کسب عنوان قهرمانی رکورد جدیدی در آن مسابقات از خودم به جا بذارم.
نکته جالب این مسابقات این بود که تیم ما تا را تا زاهدان با اتوبوس بردند و از زاهدان تا لاهور به دلیل نبود امکانات با وانت بار سفر کردیم.
در ترکیه با اختلاف 5 متر دوم شدم
پس از مسابقات پاکستان یک رقابت دوستانه دو جانبه با ترکیه برگزار کردیم. من در آنجا در ماده 110 متر با مانع می دویدم که جزو سخت ترین مواد دو و میدانی است. در آنجا یکی از دوندگان ما به نام کمالی از شهرستان جهرم با اختلاف 5 متر با نفر دوم که من بودم اول شد. پس از ما ترکها عنوان سوم را به خود اختصاص دادند.
ادامه دارد
تعدادی از عکسهای ورزشی فریدون پیران در ادامه آمده است.
طراحی وب سایت : ایران طراح