درباره فوت عزیزان به کودکان دروغ نگویید

در مورد توضیح فوت نزدیکان و افراد خانواده به کودکان از استعاره‌های غیرواقع‌بینانه استفاده نکنید.

هنگام فوت یک عزیز باید صادقانه و واقع‌بینانه به کودک توضیح دهیم که فرد فوت شده دیگر باز نمی‌گردد و از به کار بردن جملات و اصطلاحاتی نظیر: "به خواب رفته است"، "مسافرت رفته است"، "رفته پیش خدا" و... خودداری کنیم.

هنگامی که به کودک می‌گوییم فرد متوفی به خواب رفته، ممکن است کودک دچار اضطراب، نگرانی، اختلال در خواب و وحشت بیدار نشدن سایر عزیزان به هنگام خوابیدن شود و این اختلالات در وجود او نهادینه شود. از سوی دیگر، با بیان اینکه متوفی به مسافرت رفته، کودک دائما منتظر بازگشت عزیز است.

درک مرگ برای کودکان ۳ تا ۵ سال سخت‌تر است. تشبیه‌سازی، درک ماهیت مرگ را آسان می‌کند.

بازه‌ی زمانی تقریبی سوگ معمولا بین ۶ تا ۱۲ ماه و در برخی موارد ۲۴ ماه است و معمولا افراد بین ۶ تا ۱۲ ماه بازسازی و بهزیستی لازم را به دست می‌آورند اما نکته‌ی مهم این است که اغلب کودکان در چنین شرایطی راجع به احساسات و افکار خود صحبت نمی‌کنند، از این‌رو لازم است والدین و یا اطرافیان کودک به او اجازه‌ی صحبت کردن را بدهند.

پسران، مشکلات را برون‌سازی می‌کنند و دختران درون‌سازی. کودکان در هنگام فوت یک عزیز می‌توانند خلق و خو و رفتارهایی نظیر افسردگی، اضطراب، پرخاشگری، افزایش هیجان خشم، چسبیدن بیش از اندازه به سایر عزیزان بازمانده، از دست دادن انگیزه برای فعالیت‌هایی مانند ورزش و درس خواندن، عدم تمرکز، افزایش خیال‌بافی، کاهش حافظه و اشتها، احساس طردشدگی و... از خود بروز دهند که در چنین شرایطی لازم است اطرافیان با حمایت، مراقبت و همدلی، نگرانی از طردشدگی در کودک را کاهش دهند.

گاهی مشاهده می‌شود اطرافیان به کودکی که عزیزی را از دست داده آزادی عمل بیش از اندازه‌ای می‌دهند برای مثال به او اجازه می‌دهند اسباب‌بازی دیگران را بدون رضایت کودکان دیگر بردارد و به آنها باز نگرداند و اطرافیان معتقدند به مرور زمان این رفتار کودک درست می‌شود در حالی که والدین باید با والدگری مثبت مداخله کنند و به او نظم را آموزش دهند.